We stappen uit de metro en gaan naar de expo. Deze vindt plaats in het WTC Rotterdam. Voor mijn minor online marketing (lang lang geleden) moest ik ook wel eens op het WTC zijn, dus ik wist nog goed waar we naartoe moesten. Na een klein beetje zoeken waar de startnummers opgehaald moesten worden (sprak redelijk voor zich), hebben we ook even over de expo gelopen. De sfeer was erg gemoedelijk en het personeel was overal enorm vriendelijk. Gelukkig waren de rijen voor het ophalen van startnummer en t-shirt van het evenement niet lang!
Uiteraard ging ik nog even op de foto met mijn startnummer bij het fotomoment van ASICS. Ook de rij daarvoor ging redelijk vlot. Na de expo zijn we lekker gaan shoppen. Na het shoppen nog even gegeten bij een Italiaan, want ja; pasta! En na het eten direct de metro naar het hotel. Nog even een potje gekaart en wat gedronken (geen alcohol voor mij natuurlijk) en dan naar bed! Kijken of we nog wat kunnen slapen.
In de verte hoor ik Lee Towers (voor de laatste keer) het traditionele "You'll never walk alone" zingen. Kippenvel! De meute stroomt langzaam naar voren en we passeren de startlijn. Het kan beginnen!
Gedurende de eerste kilometers heb ik heerlijk ontspannen gelopen. Ik heb er extra op gelet om niet te duwen, want er resteren nog genoeg kilometers. Iemand die ik sprak in het startvak met een lager tijdsdoel passeerde me redelijk rap, maar die heb ik meteen laten gaan. Ik verbaasde me wel lichtelijk over zijn snelheid, maar ik dacht ook "Misschien voelt hij zich toch beter dan hij had gedacht, of komt hij zichzelf straks heel hard tegen". We komen langs de Kuip en het is genieten. Overal langs de weg staan zoveel mensen! Op kilometer 6 ongeveer kom ik Robert tegen en hij geeft me mijn eerste voeding. Het gaat lekker steady.
Zo op het 10km-punt krijg ik weer nieuwe voeding van Robert. We lopen nu op het Havenspoorpad, wat een lang recht fietspad is. Hier voel ik dat de (matige) wind nu een beetje op het neusje staat, maar ik kan voldoende schuilen achter andere mensen. We gaan nu richting Slinge, waar we een heen-en-weertje doen. Op het 15km-punt kom ik die persoon weer tegen die me in het begin inhaalde en ik ging er toch best rap voorbij. Misschien was hij toch wat te hard gestart? Net voorbij Slinge kom ik Manon en mijn opa voor het eerst tegen. Mijn opa had een hele planning uitgestippeld om met Manon langs te kant te gaan staan op verschillende plekken. Wat een topper! Ik hoor Manon roepen en ik zwaai eventjes. Ik ben nog lekker fris!
Ik passeer het halve marathon-punt en alles gaat nog precies volgens het plan. Het gevoel klopt. Het tempo blijft onverminderd en de helft zit erop. Op naar de Erasmusbrug!
Ik passeer kilometer 26 en ik voel me nog oké, maar merk dat het iets meer moeite begint te kosten. Dat is normaal denk ik wel, dus gewoon blijven gaan en niet duwen. Ook niet de brug op. De brug op heb ik ook geprobeerd zo relaxed mogelijk te doen, maar het was nog een aardige klus. Ik voelde me daarna wel meteen iets meer opgebrand. Daarna liep het gelukkig lang naar beneden, dus dat gaf wat lucht. Op kilometer 28 ging het wel even door m'n hoofd dat dit ook wel voldoende was geweest.
Ik passeer Atletiekvereniging PAC en daar kom ik Robert weer tegen. Hij reikt me mijn voeding weer aan. Hij ziet aan me dat ik best wel stuk zit. Dat is ergens tussen kilometer 28 en 32 gebeurd. Het lukt me om tot kilometer 30 en 36 het verlies nog wel te beperken tot 4:44 minuten per kilometer. Dat houdt in dat ik een minuut heb ingeleverd op 6km. Ik kreeg het steeds lastiger. Er dreeg hier en daar kramp in de benen te schieten, m'n benen voelden steeds zwaarder en overal zie ik mensen stoppen met kramp. De gedachte om te stoppen gaat daardoor ook steeds meer in mijn eigen hoofd spelen. Maar ik dacht ook dat als ik stop, de kramp er definitief in zou schieten en dan ben ik verder van huis. Ik heb besloten om dus maar door te blijven lopen, maar het tempo even in te dammen. Uitlopen is nu gewoon het belangrijkste. Dat was al uitdagend genoeg.
Het was bijten in het Kralingse Bos
Ik kwam Robert nog tegen en die had wat AA voor me meegenomen. Ik nam een paar slokken, maar na de hele rit al mijn eigen drank te hebben gedronken was ik zoete drankjes wel echt even beu. Toch weet ik dat het verstandig is het toch te drinken, omdat het de vochtbalans, maar ook de energievoorraden in je lijf beter op pijl houdt. Aan het einde van het rondje Kralingse Bos liep Kirsten nog even langs me. Die praatte wat tegen me en gaf me nog wat slokjes AA. Dat gaf me ook wel even wat lucht. Ze vroeg of ik de AA mee wilde nemen, maar eigenlijk had ik enkel nog maar behoefte aan water. Ik had zo'n zin in water! Dus ik bedankte haar vriendelijk en ging me opmaken voor de laatste 4km. Voeding had ik niet echt meer nodig. Ik had nog wel een gelletje in m'n zak, maar die heb ik uiteindelijk niet meer gepakt.
Op de Boezem-straat/weg was het bijten. Maar er stonden rijen met mensen die mijn naam schreeuwen. Eigenlijk is dat hele gedeelte als een waas aan me voorbij gegaan. Ik heb nog wel pijn, maar door de support voel ik daar veel minder van dan in het Kralingse Bos. En dan kom ik bij de Gele Kanarie. Daar was het feestje compleet. Wat een oorverdovend lawaai en wat een sfeer! Ik leef er een beetje van op en probeer me weer te focussen op m'n loophouding. Ook al dacht ik "wat ik nu aan het doen ben heeft weinig meer met hardlopen te maken".
Kilometer 41 en 42 waren een beetje het dieptepunt qua tempo. Ik zat me een partij af te zien en deze kilometers leken erg lang te duren. Het piepte en het kraakte. Misschien was het tóch verstandig geweest dat laatste gelletje nog te pakken. Er dreigde nog 1 of 2 keer kramp in te schieten, maar gelukkig is dat niet doorgezet. Ik passeer de Kubuswoningen en ging langzaam naar het bordje "nog 1000 meter". Bij elke andere wedstrijd had ik nu nog een kleine versnelling ingezet, maar ik had het vermogen niet meer om bij te zetten. De tank is echt leeg. En dan draai ik de Coolsingel op. Wederom een orkaan van geluid! Dat publiek heeft me de laatste 500 meter echt gedragen. De finish komt steeds dichterbij. Ik kan tóch nog wat licht versnellen. Ik zet nog wat passen en... Ik ben over de streep! Het is gelukt! Het is fucking gelukt! Ik strompel meteen door om mijn medaille op te halen. Er stond een medisch team klaar en sommigen waren er echt wel slecht aan toe. Zo zie je maar weer dat een marathon een serieuze uitdaging is.
Een oerkreet! Ik heb de marathon voltooid.
Op weg naar mijn medaille dacht ik meteen aan de finish van mijn halve marathon van Amsterdam. Toen ik daar het Olympisch Stadion in kwam, leken die laatste 100 meter echt een eeuwigheid te duren. Nu leken die laatste 500 meter echt een fractie van een seconde te duren. Bizar hoeveel dat publiek met je doet eigenlijk! Maar goed, ik strompel dus door en krijg mijn medaille. Onderweg naar buiten krijgen alle lopers nog de nodige proviand; bananen, water, thee, AA drink... Alles om de tank weer te vullen. Nu kan ik naar de tassenafgifte om Manon en mijn opa op te zoeken en om mijn medaille te graveren.
Vanaf het moment van de finish tot de weg naar buiten heb ik het eigenlijk nog wel drooggehouden. Het besef was er wel, maar ik was eigenlijk nog té kapot om er iets van te vinden denk ik. Één keer kwamen er bijna wel wat tranen, maar het zette niet door. Toen ik bij de tassenafgifte was zocht ik naar Manon en mijn opa, maar kon ze niet vinden op de afgesproken plek. Ik ging dus maar alvast mijn tas ophalen en ik dacht dan kom ik ze later wel tegen. Toen zag ik Manon en ze rende op me af. En daar was het breekpunt. Maanden van trainen... Door regen, wind, vermoeidheid en ook zeker prachtige momenten met heerlijke loopjes in mooi weer en omgeving... Alles verzamelde zich nu. Maar ook iedereen die zo ontzettend met me mee heeft geleefd en me heeft gesteund en heeft geholpen. Daar dacht ik aan. Ik wist nog niet wat ik had gelopen, maar goed dat vond ik even ondergeschikt aan het doel van een eerste marathon. Na wat gekletst te hebben met Manon en mijn opa ging ik mijn medaille laten graveren.
De medaille werd gegraveerd en ik zag mijn eindtijd: 3:14:09! Gewoon een resultaat waar ik heel blij mee ben. Oké het is langzamer dan ik in het begin gehoopt had; maar het is mijn eerste marathon. En zelfs dan nog; een marathon is een marathon. Er kan van alles gebeuren dat serieus impact maakt op die eindtijd. Al met al ben ik gewoon dik tevreden. En uitgeput. Nu is het tijd om naar huis te gaan en om tevreden de beentjes omhoog te gooien.
